‘Ik heb maar een kleine vraag’, zo begint Marieke*, deelnemer aan het opleidingsprogramma Transformational Presence Leiderschap in Coaching, een tijdje terug tijdens het maandelijkse vragenuur. Ze vervolgt: ‘ik heb een coachee en die benadert alles vanuit zijn hoofd, heel cognitief. Het lukt me niet zo goed om hem te laten ‘zakken’ in zijn bewustzijn, wat kan ik doen?’

Bij de start van een Transformational Presence coachsessie begeleid je je coachee doorgaans om in een meer mindful-staat van zijn te komen door een korte (of wat langere) aandachtsoefening te doen. Op die manier kun je als coachee even tot rust komen en afstand nemen van de hectiek van alledag. Je komt meer in een ontvankelijke modus. Dit maakt het mogelijk om op een open manier op intuïtieve verkenning te kunnen gaan (via diverse oefeningen) en op die wijze informatie te verzamelen, tot inzicht te komen en concrete stappen voorwaarts te maken. 

Marieke’s vraag komt vaker naar voren. Niet iedere coachee is hieraan gewend en soms is er ook sprake van enige weerstand om die rust in jezelf op te zoeken. Ook kan het zo zijn dat het vermogen om bewust contact te maken met het eigen lichaam en wat je zintuigen waarnemen, al lang niet benut is.

In plaats van in te gaan op haar vraag ‘wat kan ik doen’ vraag ik haar wat de essentie is van hoe ze in het gesprek aanwezig is, we richten dus eerst de aandacht op het ‘zijn’, haar ‘presence’. Het is even stil, dan verschijnt een glimlach op haar gezicht: ‘ik ben bezig met presteren, ik wil dat het lukt. Ook voel ik dan veel ongeduld’. Ze herkent de twee thema’s, presteren en ongeduld, maar al te goed.

Ik vraag haar: ‘Wat merk je op dat het effect is op je coachee van jouw wijze van aanwezig zijn?’

Ze wordt zich bewust dat de coachee bewust of onbewust aanvoelt dat er iets ‘moet’, dat hij iets moet laten zien en dan ook nog ‘snel’. Dit zet hem onder druk of blokkeert hem en zorgt ervoor dat hij naar de plek gaat van waaruit hij gewend is alles op te lossen, zijn hoofd.

‘Maar in andere situaties, meer privé, ben ik wél heel geduldig’, merkt Marieke op.

De zijns-kwaliteit geduld is dus al volop aanwezig, het gaat er alleen om deze ‘vrij’ te maken in de rol als coach. Marieke neemt zich voor om de eerstvolgende coachsessie nog bewuster in te stappen, waarbij ze vanuit haar houding een bedding creëert waarin niets moet, van waaruit ze nieuwsgierig mag zijn naar wat er wil gebeuren. Ik geef haar nog een tip: waar je bent aan het einde van een coachsessie is precies waar je wezen mag…

Zo leidt een ogenschijnlijk ‘kleine’ vraag tot een belangrijk inzicht!

In hoeverre herken je bij jezelf die prestatie-modus en wellicht het mogelijk bijbehorende ongeduld?

Check deze week eens bij jezelf in op het moment dat je merkt dat je ‘aan het presteren’ bent en sta eens stil bij de volgende vragen:

·       Wat is het effect van mijn willen presteren, op mezelf en op anderen in mijn omgeving?

·       Wat gebeurt er als ik mijn gehechtheid aan een bepaald resultaat eens wat losser hanteer en vrij en onbevangen op verkenning ga, vanuit nieuwsgierigheid naar wat er wil gebeuren?

En kijk dan eens wat er verschuift in jezelf, in de energie en bij de anderen om je heen. Wellicht dat het resultaat wel voor zichzelf zorgt!

Ik wens je mooie ontdekkingen deze week!

*omwille van privacy gebruik ik hier een andere naam