Vorige week was ik een aantal dagen in Krakau, Polen, voor een ontmoeting met mijn collega’s van het Transformational Presence Leader Team.

Voordat we onze inhoudelijke agenda met elkaar indoken, bezochten we een dag lang de concentratie- en vernietingingskampen Auschwitz en Birkenau.

‘Indrukwekkend’ dekt maar in zeer beperkte mate de lading van mijn ervaring daar.

Terwijl ik rondliep door de straten van Auschwitz, de energie aanvoelde in de vele barakken en de immense uitgestrektheid van Birkenau echt op me in liet werken, merkte ik dat ik ook in staat was om er van een afstand naar te kijken. Wat me trof was de afgescheidenheid, de niet-verbondenheid tussen de Nazi’s aan de ene kant en de joden, de Polen, en alle andere gevangenen aan de andere kant. Door zich af te sluiten van de menselijkheid van alle gevangenen en zich verheven te voelen, waren de Nazi’s in staat om, in steeds verdergaande stappen, op gruwelijke manieren mensen de dood in te jagen.

Zonder iets te willen vergelijken met de horror van de concentratie- en vernietingskampen herken ik de afgescheidenheid ook in het gewone dagelijkse leven. Om te beginnen bij mezelf. Zodra ik een oordeel vel over een ander, sluit ik me eigenlijk af en creëer ik afgescheidenheid. Als ik iemand voor het eerst ontmoet, ben ik vaak wat afwachtend en kijk ik de kat een beetje uit de boom. Ook dat is, zo realiseer ik me nu, een vorm van niet-verbonden, gesloten of afgescheiden blijven. Ook als ik me verzet tegen een bepaalde situatie, dan plaats ik mezelf er eigenlijk buiten en ‘duw’ ik er tegen om het te veranderen, in plaats van dat ik me er geheel mee verbind, het er helemaal laat zijn, en dan, vanuit die volledige verbondheid, actief meebeweeg met wat er zich ontvouwt.

Om het kijken vanuit het perspectief van ‘afgescheidenheid versus verbondenheid’ wat breder te trekken, is hoe we omgaan met dieren in de intensieve veeteelt alleen mogelijk vanuit een bepaalde mate van afgescheidenheid. Of als we ons werkelijk verbonden zouden voelen met de natuur dan zou de niet-duurzame exploitatie ervan niet mogelijk zijn.

Michael A. Singer beschrijft het in zijn boek ‘Geluk zonder Voorwaarden’ als volgt: ‘De grote truc is je nergens voor af te sluiten. (…) Laat niets wat in je leven gebeurt zo belangrijk zijn dat je je ervoor zou willen afsluiten. Zeg, als je die neiging in je hart bespeurt, simpelweg ‘o nee, daar komt niets van in. Ik zal proberen me te ontspannen, te laten gebeuren wat gebeurt en nergens voor weg te vluchten’. Honoreer en respecteer elke situatie en ga de confrontatie aan. Doe wat in je vermogen ligt en handel je zaken in volstrekte openheid af. (…) Laat het, wat het ook mag wezen, de mooiste uitdaging van je leven zijn.’ (pag. 66)

Merk deze week eens op wanneer je je afsluit voor contact, je terugtrekt, uit verbinding gaat met een ander. Onderzoek het als je wilt; mogelijk is er een oud patroon uit het verleden dat zich, bijna onwillekeurig, herhaalt. Maak dan eens de bewuste keuze om je hart naar die persoon of situatie te openen. En merk dan op wat er gebeurt als jij de energie weer laat stromen. Je kan zo maar verrast worden welk verschil dit maakt.

Ik wens je veel ontdekkingsplezier!

‘Een absolute aanrader voor iedere coach, coachend leidinggevende en iedereen die een ‘next step’ in zijn leven en werken wil bereiken.’

Ans Tros
Oprichter en creatief directeur van SchoolvoorCoaching