Zo’n twee maanden terug merkte ik dat ik in een gemoedsdip zat. Ik had minder energie, minder zin en een gevoel van ontevredenheid cirkelde rond in mijn lichaam. Over het algemeen is mijn gemoed behoorlijk stabiel, positief en vrolijk, dus dit was echt niet normaal. Wat was er aan de hand?

Er was een duidelijke externe omstandigheid. De afgelopen jaren heb ik namelijk in-company trainingen, workshops en programma’s doelbewust afgeschaald om tijd vrij te maken voor open-inschrijvingsprogramma’s rondom intuïtief coachen en leiderschap gebaseerd op Transformationale Presence. Via dit werk ervaar ik dat ik mijn zielsmissie (‘ik inspireer en nodig uit tot heelheid’) volledig tot uitdrukking breng. Nu was het zo dat twee programma’s helaas geen doorgang konden vinden omdat ik geen aanmeldingen had. Ik merkte dat mijn reactie daarop een vorm van neerslachtigheid en onzekerheid was.

In een overleg met een aantal van mijn internationale collega ‘TP-leaders’ deelde ik mijn gevoel. Herkenning was mijn deel. Het bleek dat ieder van ons wel eens meemaakt dat initiatieven niet ‘lukken’. Ik moet zeggen, dat luchtte op. Maar het gevoel was nog niet weg.

In diezelfde week van dat overleg viel mijn oog op een quote van Ryan Holiday ‘het obstakel is de weg’. Ineens verschoof er iets in mijn binnenste. Dit perspectief van dat wat in de weg staat is de weg, opende voor mij het veld naar nieuwe mogelijkheden. Ook zag ik direct de relatie met één van de basisprincipes van TP: accepteer wat is en beweeg daar in mee. Het was een duidelijke uitnodiging om ook in deze situatie zelf te doen wat ik uitdraag!

Direct kwam de vraag bij me op: ‘wat als dit precies de bedoeling is, wat mag ik er dan uit leren?’  

Het antwoord kwam razendsnel: houd vertrouwen en geniet van de tijd die je gegeven is. In een gesprek met mijn mentor Alan Seale stelde hij me de volgende vraag: de tijd die je nu krijgt, waar krijg je die voor? Wat wordt er nu voor jou mogelijk?

Het potentieel zien in elke situatie, écht élke situatie. Telkens opnieuw. Al wat dat vraagt is je bewust te zijn van wat er gaande is, signalen in en buiten jezelf op te merken. Deze niet te negeren, maar volledig te erkennen en er te laten zijn. Het helpt daarbij je gevoel te delen met anderen. En dan je perspectief te veranderen. Zoals Max Planck begin 19e eeuw al zei, als je de manier waarop je naar iets kijkt verandert, verandert datgene waar je naar kijkt.

Ineens ging ik daadwerkelijk de mogelijkheden zien: meer tijd voor mezelf (zie ook mijn vorige blog), meer tijd voor het onder de aandacht brengen van een nieuw jaarprogramma en een ééndaagse workshop (afgelopen vrijdag met 10 deelnemers). Met creativiteit en meer plezier aan de slag met marketing, en meer focus aanbrengen in wat ik aanbied.

De ontevredenheid in mijn lichaam heeft plaatsgemaakt voor een bruisende energie en op die golf van energie ‘surf’ ik nog steeds. Met meer rustpauzes en beweging tussendoor. Een nieuwe balans tussen inspanning en ontspanning, heerlijk!

Hoe ga jij om met situaties die je liever niet had gewild, maar er toch zijn? Wat als je je perspectief zou veranderen en op zoek zou gaan naar het potentieel, vanuit het besef en de wetenschap dat dat potentieel er altijd is? Wat wordt er dan mogelijk voor jou?

En mogelijk helpt het stellen van die ene vraag als iets niet doorgaat waar je je zinnen op had gezet: waar heb ik nu tijd voor gekregen?

Ik wens je veel ontdekkingsplezier!