In april vloog ik voor 9 dagen naar Arkansas, de staat waar ik als 18-jarige uitwisselingsstudent een jaar gewoond heb. Toen ik in Memphis landde na een vlotte reis gebeurde er iets opmerkelijks. Ik stapte uit het vliegtuig en liep door de aankomsthal richting de autoverhuurbalies. Daarvoor moet je even een stukje naar buiten. Toen ik de temperatuur op mijn huid voelde en de lucht insnoof overviel me een gevoel van ‘alles is al goed’.

Ik had heel wat vliegschaamte overwonnen om mezelf deze reis te gunnen om oude vrienden van toen op te zoeken en de totale zonsverduistering mee te maken. Nu ik er eenmaal was voelde ik aan alles dat ik hier ‘moest’ zijn, dat het klopte. En toen kwam de gedachte op ‘dat ik hier ben is het belangrijkste, alles wat er gebeurt is bonus’. Het effect van deze gedachte was een heerlijke vorm van innerlijke rust en vrijheid.

Aangekomen bij de autoverhuurbalie bleek dat ik niet de enige was die de totale zonsverduistering wilde meemaken: alle huurauto’s waren vergeven. Ondanks het feit dat ik al een geheel betaalde reservering had was er geen enkele huurauto beschikbaar. Sterker nog, ik werd nummer 17 op de wachtlijst, waarbij er geen zicht was of er überhaupt huurauto’s zouden worden ingeleverd die avond. Hoewel deze situatie genoeg mogelijkheden in zich had tot het veroorzaken van stress, bleef de innerlijke rust volledig aanwezig. De man achter me in de rij grapte dat dit een goed meditatief moment was. Daar kon ik helemaal in mee gaan; ik zag de hele situatie als een mooie oefening in geduld en vertrouwen.

Na 3 uur wachten ontving ik de sleutels van een huurauto en kon ik mijn reis voortzetten naar Arkansas. Die week leek alles vervolgens bijna als vanzelf op zijn plaats te vallen. Vanuit Nederland had ik met sommige oude vrienden al concrete afspraken gemaakt, maar met een behoorlijk aantal mensen kon ik de afspraken om elkaar te zien pas ter plekke concretiseren. Alle afspraken vielen als puzzelstukjes in elkaar; het was echt geweldig om alle mensen die ik op mijn lijstje had staan daadwerkelijk te ontmoeten. Sommigen had ik sinds mijn uitwisselingsjaar al vaker teruggezien, anderen pas voor het eerst in 34 (!) jaar. En hoewel het niet voelde als een afscheid, was ik me wel erg bewust van de mogelijkheid dat ik een aantal mensen van de oudere generatie (bijvoorbeeld mijn gastvader, de buurman, een paar leraren) misschien wel voor het laatst zou zien. Zonder verwachtingen, vanuit een gevoel van vrijheid en innerlijke rust beleefde ik een heerlijke week.

Fastforward twee weken later. Ik ben al weer even terug in Nederland en op de fiets op weg naar mijn zoon Thijs. Elke dinsdagmiddag ga ik naar hem toe om hem te helpen met het avondeten (zie hier een eerdere blog over hem). Het was zonnig en ik genoot van het actief buiten zijn. Bij het laatste stoplicht waar het even duurde voordat het groen werd, stond ik stil en voelde de zon op mijn gezicht. Op dat moment kwam dezelfde gedachte ‘dat ik hier ben is het belangrijkste, alles wat er gebeurt is bonus’ weer op. Ik realiseerde me ineens dat deze gedachte, dit perspectief van toepassing is op heel het leven.

Wat als je ‘dat ik hier ben (hier op aarde, in dit leven) is het belangrijkste, alles wat er gebeurt is bonus’ echt leidend laat zijn? Welke ongekende mogelijkheden openen zich dan voor jou?

Speel deze week eens met deze gedachte en wees nieuwsgierig naar wat het je brengt. Het kan je zomaar verrassen!

Ik wens je veel ontdekkingsplezier!