In het voorjaar, voordat ik op sabbatical ging, voelde ik aan dat ik me na de zomer anders zou gaan verhouden tot mijn werk. Hoe en wat precies was me niet duidelijk, wel dat het gaandeweg duidelijk zou worden.

Een periode van 3 maanden echt vrij zijn is bijzonder en kan veel doen met een mens, zo heb ik ondervonden. Eén van de belangrijkste dingen waar ik me nóg bewuster van werd is dat het leven nu is. Dat klinkt simpel, en dat is het in de kern ook, maar toch lastig om dat écht te durven vertalen naar het leven van alledag. Reflecterend op hoe ik de eerste vier maanden van dit jaar had gewerkt was me al vrij snel duidelijk: wát ik doe vind ik geweldig, maar hóe ik het doe…zo wil ik niet meer werken.

Vlak vóór mijn sabbatical had ik namelijk een periode van 4 verschillende programma’s waarin 5 groepen hun ontwikkeling doormaakten, ik had diverse coachees en ook een aantal in-company opdrachten. Mijn hele agenda stond vol; elke minuut moest raak zijn en was ook raak. Ik had geen ruimte om even te reflecteren, even niets te doen. Zodra bijvoorbeeld een online coachsessie of groepsbijeenkomst voorbij was en ik de Zoom-room verliet, schakelde ik direct door naar de volgende actie. En dóór!

Zo wilde ik dus niet meer werken, maar hoe dan wel? Uitgangspunt is dus: het leven is nu. De vraag kwam bij me op: wat wil ik nu? Wat wil ik nu écht? Wat me tijdens mijn sabbatical nóg duidelijker werd is dat voor mij belangrijk is om mijn lichaam in beweging te brengen, om me fit te voelen, om buiten te zijn, om me verbonden te voelen met vrienden en familie, om gericht en met concentratie aan iets te werken en te ervaren dat ik van betekenis ben voor een ander.

Ik vertaal dat sinds kort in een nieuwe ochtendroutine waarin ik een half uur inruim om buiten hard te lopen of aan krachttraining te doen. Na de lunch ga ik, zoals ik al deed, een half uur wandelen en oefen mezelf dan in het aanwezig zijn bij mijn zintuigen (wat zie ik, wat hoor ik, wat voel ik). Aan het eind van de middag bouw ik nu ook aan een nieuwe routine: zo tussen 17 en 18 uur wandel ik nog eens zo’n 45 minuten. In die tijd kies ik er vaak voor al wandelend iemand te bellen en even bij te praten.

Op deze manier werk ik zo’n 1,5 uur per dag minder dan voorheen en kies ik er dus voor om mijn tijd anders te besteden, meer in overeenstemming met wat ik nu echt wil.

De belangrijkste sleutel was, naast het plannen en gaan doen, vooral het script in mijn hoofd te wijzigen. Het gaat om mezelf toestemming te geven, dan dit oké is én het mezelf te gunnen.

Hoe wil jij dat jouw dag er eigenlijk uitziet? Wat houd je (nog) tegen om dat ook daadwerkelijk zo in te richten? Wat maak je eventueel belangrijker dan wat je écht wilt?

Sta deze week eens stil bij deze vragen. Wees eerlijk naar jezelf en laat de antwoorden gewoon in je opkomen.

En wellicht is de kernvraag wel: wie wil je zijn ten opzichte van jezelf?

Ik wens je veel inzichten toe!