Ik beleef deze winter heel anders dan vorige winters, lichter, vanzelfsprekender, moeitelozer. Van jongsaf aan heb ik qua jaargetijden een voorkeur gehad voor de lente en de zomer en gaandeweg heb ik steeds meer waardering gevonden voor de herfst. De laatste jaren merkte ik dat ik de winter steeds zwaarder begon te ervaren; de kou en, vooral, de vermindering van daglicht werkten in op mijn gemoed. En daar kwam vorige winter de vele regen nog eens bij.

Maar dit jaar is het anders; ik merk dat de maanden voorbij glijden zonder dat ik er veel aandacht aan geef, de winter ‘gebeurt’ gewoon. Ik merk dat ik enerzijds geen verwachtingen heb en anderzijds aanvaard ik als vanzelfsprekend wat is. Ik beweeg volledig mee met wat is.

Naast dit ‘laten gebeuren’ en daarin meebewegen houd ik er doorgaans ook van dat mijn dag van tevoren enigszins gepland is. Weten wat ik ga doen geeft me houvast en brengt structuur. Het zorgt er ook voor dat ik dingen realiseer; stap voor stap naar mijn doel toewerken geeft rust en voldoening.

Maar geregeld mezelf toestaan om dingen te laten gebeuren, ook op dagelijks niveau, zonder plan vooraf, werkt enorm verfrissend. In plaats van gericht te zijn op output, op iets wat ik wil bereiken, ben ik ontvankelijk voor wat er komen gaat. Zo merkte ik vorige week zaterdag dat diezelfde ontvankelijke houding nóg een voordeel heeft:  door zonder plan te gaan doen wordt als vanzelf een weg voorwaarts helder.

In de tuin staan namelijk leilindes die elke winter gesnoeid moeten worden. Zeker bovenop de stammen staan ongelooflijk veel takjes. Als je er van tevoren naar kijkt lijkt er geen doorkomen aan. Zonder plan gewoon gaan knippen blijkt een geweldige aanpak. Door één takje weg te knippen ontstaat de ruimte om bij een volgend takje te kunnen; iedere keer opnieuw dient het volgende te knippen takje zich aan.

En zo werkt het eigenlijk ook in alles. Soms plannen en stappen zetten (van binnen naar buiten) en soms luisteren en aanvoelen wat er wil gebeuren en daarin meebewegen (van buiten naar binnen), waardoor de stappen voorwaarts vanzelf helder worden. En ik merk dat daardoor de houvast en het vertrouwen in mezelf sterker is geworden, vanuit een soort van overgave aan wat is. Door vaker te luisteren naar wat er wil gebeuren en daar gehoor aan geven is het leven lichter en eenvoudiger geworden.

Je kunt natuurlijk een hele dag plannen (!) om te laten gebeuren. Je kunt ook in de dag zelf de afwisseling ervaren van ‘geplande tijd’ en ‘laten-gebeuren-tijd’, zodanig dat je er een soort dans van maakt.

Gun jezelf de komende week eens wat ‘spontane, laten-gebeuren-tijd’, of het nu een dag is of ‘gewoon’ een paar uren of momenten in een dag. Wees ontvankelijk voor wat er wil gebeuren, pik signalen op en geef daar gehoor aan. Zie je de zon doorbreken en voel je de neiging opkomen om naar buiten te gaan? Niet meer nadenken, trek je jas aan en ga lekker wandelen en sla dan eens een paar keer verrassend een andere weg in dan je gewend bent.

En merk op wat het met je doet.

Ik wens je heel veel plezier!