Na een sabbatical van 3 maanden is het maandagochtend en neem ik plaats achter de computer om weer te starten met werken. Ik open mijn mailbox.

Mijn oog valt direct op een verontrustend bericht. Lotte, mijn accountability- en presence-partner blijkt twee dagen eerder, op zaterdag, te zijn overleden, terwijl ze de Pacific Crest Trail (een wandeltocht dwars door de Verenigde Staten van de Mexicaanse tot de Canadese grens over een afstand van 4256 km) aan het lopen was met haar man, Sten. Acute myeloïde leukemie (AML), een agressieve vorm van bloedkanker, maakt een einde aan haar inspirerende leven op een leeftijd van 59 jaar.

Verslagen tuur ik voor me uit, terwijl ik dit nieuws langzaam binnen laat komen. Ik worstel met de realiteit dat ik haar niet meer zal spreken. Eind augustus 2016, bijna 9 jaar geleden, startten Lotte en ik ons ‘accountability’-partnerschap. Elke werdag belden we met elkaar en deelden met elkaar wat we wilden bereiken op die dag. De start was altijd een terugblik op de vorige dag. Onze gesprekken duurden in de regel zo’n 5 minuten. Het was voor ons beiden de sleutel om uitstelgedrag te pareren en voortgang te creëren in belangrijke projecten. Na een aantal jaar voegden we een essentieel element toe aan onze gesprekken, namelijk onze intentie, wie we wilden zijn, welke energie we wilden uitstralen voor een belangrijk gesprek of gedurende de hele dag (het zogenaamd ‘presence’-partnerschap).

Elke ochtend om 7.55 uur (en later om 8.25 uur) belde Lotte me op, elke werkdag, 9 jaar lang. We wisten in detail waar de ander aan werkte, wat de dromen waren van de ander en wat de ander al bereikt had.

Dit nieuws komt hard binnen. Ik sta op en voel de drang om te bewegen. Ik wil naar buiten. Normaal wandel ik vanuit huis, nu gun ik mezelf een kort ritje naar de Oisterwijkse bossen en vennen. Ik kies een wandeling van 4,5 km door de prachtige natuur. Tranen prikken achter mijn ogen en ik merk op dat ik diep aan het zuchten ben. Ik stap door en kom gelukkig niet veel andere mensen tegen. Het is fijn om even alleen te zijn, omringd door bomen, water en vogels. Op zo’n driekwart van de route komt de vraag op ‘waar ben ik Lotte dankbaar voor?’. Mijn aandacht en gedachten verplaatsen zich naar dankbaarheid. Direct voel ik een verschuiving; mijn gevoel wordt iets lichter, ik loop rechterop en kijk meer voor me uit in plaats van naar de grond.

Ik word me bewust, of nog bewuster, dat Lotte’s leven een prachtig voorbeeld is van dat je, wat de omstandigheden ook zijn, het leven vanuit rust, plezier en vrijheid kunt ervaren. Dat de manier waarop je dit kunt realiseren relatief eenvoudig is. Niet altijd even makkelijk misschien, maar wel eenvoudig. Zoals ze schreef in haar eigen boek ‘Life after Bullying’ (2018) transformeerde Lotte van een timide meisje dat zelfs haar stem lange tijd kwijt was, in een zelfverzekerde vrouw en werd een succesvolle coach en internationale spreker.

Dank, Lotte.

Jij belichaamde dat vanuit een lastig verleden

een mooie toekomst kan ontstaan; je liet zien dat alles mogelijk is.

Dank voor jouw liefdevolle wijsheid, inspiratie en

toewijding om het verschil te (durven) maken in het leven van anderen

Ik ga je missen!