‘Ik mag wel wat vertragen en meer bij mezelf stilstaan’. Dit of woorden van gelijke strekking hoor ik veel om me heen, in coachgesprekken, in mijn programma’s als bewustwording na het doen van een oefening, maar ook in mijn privé-omgeving. Het valt echt op. En telkens als ik iemand dit hoor zeggen, dan hoor ik daaronder of -achter een diep verlangen naar meer rust. Meer innerlijke rust.

Wat maakt toch dat we onszelf die rust kennelijk (veel) te weinig gunnen? Waarom blijven we maar doordenderen? Het lijkt wel alsof iets buiten onszelf ons voortstuwt, een kracht die ons steeds sneller doet rennen. Maar is dat ook zo?

Ook zelf herken ik dat diepe verlangen naar meer innerlijke rust. Lang geleden, toen ik nog voor een werkgever werkte, merkte ik op dat mijn eigen tempo, mijn levensritme diep vanbinnen, langzamer ging dan het algemene tempo van de organisatie. Ik leefde al sinds dat ik begon met werken op de snelheid die organisaties van me vroegen of zelfs sneller. Het leverde me ook veel op. Snel schakelen, deadlines halen, het gevoel iets snel te bereiken én door! Misschien herken je dat wel.

Ik nam mij toen voor om een werkomgeving te creëren die recht deed aan mijn eigen innerlijke ritme en snelheid, het tempo dat écht bij me past.

Pas nu, ruim tien jaar later, merk ik dat mijn innerlijke rust ook helemaal mijn uiterlijke rust en tempo is geworden, dat die twee zich in elkaar spiegelen. Wat maakte nu dat dit zo lang heeft geduurd? Ik heb gemerkt dat ik een hogere snelheid voornamelijk via mijn denken realiseer en dat daar een heel sterk gewoontepatroon en misschien wel verslaving uit voort is gekomen. Een verslaving aan een snelheid die niet de mijne was.

Sinds ik, stapje voor stapje, mijn buik- en hartintelligentie steeds meer de leidende rol heb gegeven, is mijn eigen, innerlijke ritme steeds sterker naar voren gekomen en mijn echte basis gaan vormen. Ik kan nog steeds vanuit mijn hoofdintelligentie opschakelen naar een hoger tempo, als dat van me gevraagd wordt, maar het is niet meer mijn standaard.

Hoe is dat voor jou? Wat merk jij op t.a.v. je innerlijke ritme en het ritme dat je daadwerkelijk leeft? Is dat een match? Of zou het uiterlijke ritme wellicht iets rustiger mogen zijn?

Het boeiende is dat het verhaal dat ik mezelf altijd vertelde (‘langzamer gaan maakt je minder productief’) niet waar blijkt te zijn. Hoe meer ik in lijn leef en werk met wie en hoe ik diep van binnen ben, hoe helderder ik weet wat me te doen staat en hoe moeitelozer dingen gaan. Alsof de ruis weg is.

Check deze week eens een paar keer per dag in bij jezelf. Vertraag, stop even met wat je aan het doen bent en ‘luister’ naar je innerlijke tempo, voel het aan. En geef gehoor aan wat het van je vraagt. En merk op wat het je brengt.

Ik wens je veel innerlijke rust toe!