‘Ik wil niet klagen, hoor, maar…’ en dan volgt er een uiteenzetting van alle dingen waar mijn gesprekspartner problemen mee heeft. Als dit gebeurde merkte ik bij mezelf op dat mijn tolerantie voor ‘de klagende medemens’ steeds minder werd. En dat wilde ik niet. Klagen hoort bij het leven, het heeft een belangrijke functie; door in verbinding met iemand anders te klagen, praat je dingen van je af, worden zaken mogelijk wat duidelijker en toets je of je gevoel niet raar gevonden wordt. Wat je wilt het liefst niet alleen in staan in je ergernis.

Een kriegeligheid

Maar, of ik het nu wilde of niet, toch kwam er, zodra iemand begon met klagen, een soort kriegeligheid bij me omhoog. Een kriegeligheid die voortkomt uit mijn overtuiging dat verantwoordelijkheid nemen en je aandacht te richten op waar je wél regie op hebt je niet alleen verder helpt, maar ook leidt tot een aangenamer en leuker leven.

Vanuit die kriegeligheid kwam er direct een automatische reactie: een innerlijke zucht en de neiging om, zodra ik daar in het gesprek de kans voor kreeg, de ander vragen te gaan stellen als ‘zou je er ook anders naar kunnen kijken?’ of ‘welk aandeel heb je zelf in dit verhaal?’

Hoewel er met die vragen op zich ogenschijnlijk niets mis was, zit de crux natuurlijk in de timing van het stellen van dit type vragen. Te vroeg, dan ontstond er een soort disconnect en ongemak; te laat, dan was ik al lang afgehaakt. Los van de timing wilde ik hier in het moment zelf anders mee omgaan.

6 stappen van een automatische reactie naar een bewuste respons

Op basis van de benadering van Transformational Presence ontwikkelde ik, stap voor stap, een manier om hier, in het moment, anders mee om te gaan. Effectiever, liefdevoller.

Ik ging de kriegeligheid zien als signaal om te vertragen en het stil te maken in mezelf. En ik liet die irritatie er gewoon zijn. Ik stemde af op wat de situatie wil dat ik weet en wie het me vraagt te zijn. Ik ging deze situaties zien als een kans om te leren, om mezelf te ontwikkelen op een andere manier in het gesprek te zitten: ik koos ervoor om meer vanuit compassie en geduld aanwezig te zijn. En het gedrag dat daarbij hoorde is te luisteren, mijn vragen uit te stellen of soms zelfs in het geheel niet te stellen.

Het effect? Ik ervaar sindsdien meer verbinding met de ander, de ander voelt zich meer gehoord en serieus genomen en mijn energieniveau blijft hoog. En, mijn timing verbeterde, waardoor mijn vragen en de bereidheid van de ander om er naar te luisteren en er mogelijk iets mee te doen, beter met elkaar zijn gaan matchen.

De 6 stappen die ik hier toepaste blijken in de praktijk zeer goed te werken om van een onbewuste, automatische reactie in het moment zelf te kunnen schakelen naar een bewuste respons. Op een rij gezet:

1.      Vertraag en maak het stil in jezelf

2.      Wat voel je of neem je waar? Laat dat er gewoon zijn.

3.      Wat wil de situatie dat jij weet?

4.      Wie vraagt het je te zijn?

5.      Wie kies je te zijn?

6.      Wat is je eerstvolgende stap?

Wellicht herken je situaties waarin jouw eerste (automatische) reactie niet of minder effectief is en niet leidt tot wat je eigenlijk zou willen. Pas dan deze 6 stappen eens toe en merk dan op wat deze je brengen. Het vergt (mogelijk) enige oefening, maar de beloning is groot!

Ik wens je veel ontdekkingsplezier en (nog) meer verbinding met jezelf en je omgeving!