Al jaren droomde ik van paragliden ergens in de Alpen. Alleen, ik durfde het niet. Mijn hoogtevrees hield me vast aan de grond.
Deze zomer was ik op vakantie in Slovenië, een prachtig land met een verbluffend mooie natuur. Op vier verschillende plekken hebben mijn vrouw, mijn dochter Sietske en ik het Triglav Nationaal Park verkend. In het eerste dorpje raakte ik op straat in gesprek met een vrouw die een outdoorcentrum runde en ze gaf me informatie over de mogelijkheid om boven de uitgestrekte vallei te paragliden. Een voorzichtig zaadje werd geplant.
Als ik dan eens opkeek en de paragliders hoog boven me hun rondjes zag cirkelen, ervaarde ik twee emoties tegelijkertijd, enerzijds een soort van opgewondenheid om de wereld van zo’n grote hoogte te kunnen bekijken (ik houd enorm van vergezichten) en anderzijds voelde ik direct iets in me dat een stap terugdeed en verstijfde: ‘Zó hoog, dat zie ik écht niet zitten’, verzuchtte ik meer dan eens.
Op de volgende plekken waar we verbleven ontkiemde het zaadje diep in mij. Het vertrouwen groeide dat ik het deze keer toch echt zou gaan durven. Wat hielp was dat Sietske ook enthousiast was om mee te gaan doen.
Overal waar ik omhoog keek draaiden de paragliders hun rondjes en het liet me niet los. Langzaam ontstond een soort van vastberadenheid, het benodigde lef was groeiende.
Toen bedacht ik me dat het niet alleen fysiek een heel bijzondere ervaring moet zijn, maar dat het eigenlijk ook een oefening was die mijn persoonlijke ontwikkeling ten goede zou kunnen komen. Hoe kun je ‘overgave aan wat is’ nu beter en intenser ‘oefenen’ als door te gaan paragliden? Dat was het beslissende zetje.
Op de 4e plek, aan het meer van Bohinj, bleek een makkelijk toegankelijke landingsplek te zijn. Eén voor één kwamen de paragliders binnen. Daar raakte ik in gesprek met één van de instructeurs. Sietske en ik hakten de knoop door, twee dagen later zouden we van de lage startplek vertrekken, met zo’n 500m hoogteverschil. Gerustgesteld dat het niet zo uitzonderlijk hoog was, keek ik er enorm naar uit. Uiteraard met ergens diep in mijn buik een gevoel van spanning.
De bewuste vrijdagochtend brak aan. Ook Sietske voelde enige spanning opkomen. Met enige zenuwen en opgewondenheid stapten we in het busje dat ons naar de startplek zou brengen. Maar de chauffeur sloeg ineens rechts- in plaats van linksaf, waar gingen we naar toe? Door een misverstand stonden we ineens onderaan de kabelbaan naar de andere startplek met een hoogteverschil van 1200 meter! Sietske en ik keken elkaar aan, een kort overleg volgde: we zetten door!
De wind stond precies goed, na slechts een paar stappen kwamen we al los van de grond. De eerste minuut vlogen we nog tamelijk laag, totdat we een kleine heuvel overgingen en plots zo’n 1000m boven het meer hingen. Dat was even slikken. Onbewust hield ik mijn handen stevig vast aan twee lusjes. Ongeveer midden boven het meer boog mijn instructeur iets meer naar me toe en fluisterde in mijn oor: ‘you can let go now’. Voorzichtig liet ik mijn handen los en de instructeur hielp me mijn armen geheel zijwaarts te strekken. Wow, wat een gevoel van vrijheid en overgave (zie foto)!
Reflecterend werd het me erg duidelijk dat mijn stevig vasthouden aan de lusjes nergens voor nodig was. Ik zat immers al op drie plekken gezekerd vast aan mijn instructeur en de parachute. En, wat ook bleek, de angst vernauwde mijn blik. Door met mijn armen wijd een open lichaamshouding aan te nemen, werd ik me veel meer gewaar en kon ik echt gaan genieten.
Toen kwam bij me op: wat als dit een metafoor voor het leven is? Hoe vaak houd je niet ergens aan vast wat later een illusie blijkt? Een idee, een gedachte of overtuiging, een beeld van een gewenste toekomst? En hoe vaak laat je niet angst regeren in plaats van vertrouwen? En wat brengt dat je?
Wat als je die illusie los zou laten en gaat vertrouwen, wat zou er dan mogelijk worden? Welke nieuwe, mogelijk rijkere, ervaring ligt er dan op je te wachten?
Neem deze vragen eens met je mee deze week. Neem eens waar wanneer je ergens aan vasthoudt en laat dan bewust los, vertrouw. Experimenteer hiermee en merk op wat het je brengt. Het zou je zo maar eens kunnen verrassen!
Ik wens je veel plezier!
