Warm, scherp en toegenegen. Sociaal-geëngageerd, vrijgevig, ruimdenkend. Dat waren de eerste woorden die in me opkwamen over mijn 1e werkgever Rob Sprecher, toen ik vernam dat hij op 5 april was overleden.
Een heel mooi mens, aan wie ik ongelooflijk veel te danken heb. Ik beschouw hem als mijn eerste mentor. Voor mij was hij de belichaming van een bekende quote van Brené Brown over leiderschap:
‘A leader is anyone who takes responsibility for finding the potential in people and processes, and who has the courage to develop that potential’.
Als geen ander was hij in staat om het potentieel te zien in mensen en organisaties. Ook, en vooral, als degenen zélf nog niet eens een vermoeden hadden van hun mogelijkheden.
15 april 1996, ik herinner het me als de dag van gisteren. Via een vriendin, die al bij hem in het organisatieadviesbureau (MIM Markt Interactie Management) werkte, had ik als student een baantje gekregen als chauffeur van haar directeur Rob. Of ik die dag om 06.30 uur bij hem thuis in Amstelveen kon zijn. Daar, op zijn oprit, ontmoette ik Rob voor de eerste keer. Zijn heldere, open blik viel me toen al direct op. Hij gaf me de sleutels van zijn Pontiac Transport (voor een student natuurlijk een geweldige, grote auto om in te mogen rijden) en hijzelf stapte rechtsachter in. Eerste stop: Veendam. Later die dag reed ik van Veendam naar Rotterdam, om rond 23.00 uur weer te eindigen in Amstelveen. Best een pittige eerste werkdag!
Gemiddeld 1x per week/ twee weken was ik zijn chauffeur. Oprecht geïnteresseerd stelde hij me allerlei vragen en bij mijn derde werkdag kwam Rob naast me zitten en ontstond, stap voor stap, een gesprek dat telkens verder werd voortgezet en het best gekenschetst zou kunnen worden als ‘de wereld volgens Rob en Sander’.
Mijn studentenbaantje werd een stage en na de eerste maand van mijn stage bood hij me, nog voor ik afgestudeerd was, een vaste baan aan als organisatie-analist. Hij zag mijn potentieel en schonk me vertrouwen, terwijl ik mezelf in deze voor mij nieuwe wereld behoorlijk onzeker voelde.
Ik mocht al snel mee naar potentiële nieuwe klanten. Ik herinner me één moment na zo’n gesprek dat hij me teruggaf: ‘Sander, je doet eigenlijk alles goed, maar één ding, probeer eens wat meer enthousiasme uit te stralen’. Dat was ‘spot on’. Vanuit mijn onzekerheid benaderde en deed ik alles vanuit mijn hoofd, waardoor ik heel denkend en serieus overkwam. Pas jaren later heb ik de diepere lagen in dit advies ontdekt; als ik meer vanuit mijn hart en buik leef, wordt het enthousiasme als van zelf zichtbaar.
Toen onze zoon Thijs een ontwikkelingsachterstand bleek te hebben (lees meer over hem in mijn eerdere blog ‘alles is al goed’) en mijn vrouw en ik voor hem een thuisprogramma wilden creëren om zijn ontwikkeling te stimuleren, kreeg ik van Rob 6 weken vrij om dit goed op poten te zetten. Deze periode was voor mij van onschatbare waarde. Tranen van dankbaarheid schieten nog steeds in mijn ogen als ik daaraan terugdenk.
Terugkijkend op de afgelopen 26 jaar, sinds 1996, zie ik dat mijn professionele groei en ontwikkeling voor een belangrijk deel mogelijk is gemaakt doordat ik bij tijd en wijle bij de hand werd genomen, vertrouwen kreeg en kansen werd gegund, zonder dat dat direct al op prestaties was gestoeld. Herken je dit wellicht?
Je groeit via de treden van onvoorwaardelijk vertrouwen die anderen je aanbieden, mentoren die het potentieel in je zien en de ruimte creëren om dat tot wasdom te laten komen.
Als je nu eens met deze ogen terugkijkt op jouw eigen leven en/of loopbaan tot nu toe, wie zou jij als je mentor beschouwen? En wat kenmerkt hem of haar? Wat is het belangrijkste dat je van hem of haar hebt geleerd of meegekregen?
En andersom, voor wie vervul jij die rol van mentor of voor wie zou je die rol kunnen (gaan) vervullen?
Ik ben Rob ongelooflijk dankbaar voor zijn warmte, zijn vriendelijkheid, zijn krachtige begeleiding en vertrouwen. Rob, rust zacht!
