Begin juli, vlak voor de zomervakantie, schreef ik een blog over ‘alles heeft een ritme’. In het blog benaderde ik ritme vanuit het perspectief dat alles energie in beweging is. Dat alles in je werk of leven ofwel uitbreidt of krimpt, groeit of juist uiteen valt.
Ik vroeg je toen wat afstand te nemen tot je eigen dagelijkse leven en te bekijken wat groter aan het worden was of juist aan het afnemen.
Inmiddels zijn we alweer 5 maanden later, is het december geworden, de tijd van het terugblikken op het afgelopen bewogen jaar. Haal eens even diep adem, word je bewust van je lichaam in je stoel en beantwoord dan voor jezelf de volgende twee vragen:
- Welk patroon was er in jouw leven in de zomer al gaande en is inmiddels groter of misschien wel het ‘nieuwe’ normaal geworden?
- Wat was in de zomer nog wel in je leven aanwezig, maar al aan het afnemen? En hoe ervaar je dat nu?
Als ik zelf terugblik vanuit dit perspectief merk ik dat de rust in mijn werk duidelijk verder is toegenomen. Ik rijd nog minder auto en kom weinig op klantlocaties. De regie op mijn werkdag is groter geworden. Maar, onderliggend, voel ik dat er nog iets anders, iets fundamentelers aan de gang is. Het ritme van groei en krimp, van in- en uitademen heb ik de afgelopen 2 maanden intenser dan ooit ervaren; het heeft me dichter bij mijn eigen levensritme gebracht.
Door de besmetting met COVID-19 half oktober en het doormaken van de gevolgen daarvan ben ik, vrij letterlijk, even stil gezet. En vanuit die re-set bemerk ik dat mijn levensritme rustiger is geworden. Of, misschien beter gezegd, dat ik het tempo van mijn leven beter heb afgestemd op mijn natuurlijke levensritme.
Een klein voorbeeld waar dit zich onder andere in uit. Zodra het weer mocht en ik het ook weer kon, ben ik buiten gaan wandelen. Eerst een klein blokje om, al vrij snel wat langer en ruimere afstanden. Dit heeft een nieuw patroon in gang gezet. Sindsdien ga ik elke werkdag rond 10.30 uur naar buiten en wandel ik zo’n 15 minuten. ’s Middags, direct na de lunch of rond 15.00 uur, afhankelijk van mijn agenda, maak ik een rondje van ongeveer een half uur. Ik kom dan echt verfrist terug.
Meer in contact met mezelf
Ik merkte dat ik in het begin nog een stemmetje had dat zoiets zei als ‘maar wandelen is zonde van je tijd, je hebt nog zoveel dingen op je to-do-lijstje, gewoon doorwerken!’. Dit stemmetje is inmiddels geheel verstomd. Het heeft plaats gemaakt voor het doorleefde besef dat ik, door even naar buiten te gaan, de lucht op mijn huid te voelen en even de tijd te nemen mijn lichaam in beweging te zetten, meer in contact ben met mezelf.
En, daarnaast, ik ben productiever dan ooit! En het mooie is, dat is geen doel op zich maar een heerlijk (en erg welkom!) bij-effect van actief buiten zijn. En een extra stimulans.
Wat me ook sterk opvalt is dat er geen sprake is van ‘volhouden’ of ‘moeten’. Nee, wandelen gaat eerder van- ‘zelf’, het is een verlangen, een willen. Alsof mijn lichaam en geest erom vragen. Het enige wat ik hoef te doen is op te staan, mijn jas aan te doen en naar buiten te lopen. Hoe eenvoudig is dat?
Deze twee wandel-momenten versterken mijn nieuwe, rustigere, levensritme. Ik geniet (nog) meer van mijn dag, van buiten zijn, van aan het werk zijn. Ik ervaar meer innerlijke rust en aan het eind van de werkdag heb ik evenveel energie als waarmee ik de dag mee begon, heerlijk!
Ik geef je graag de volgende vragen om deze week eens met je mee te nemen:
- Als je kijkt naar je eigen levensritme in het afgelopen jaar, wat merk je dan op? Wat is er mogelijk verschoven in je levensritme of in hoe jij er gehoor aan geeft? En wat brengt dat je?
Ik ben benieuwd wat je ontdekt, geniet van je week!
