In de 2e week van oktober kwam, totaal onverwacht, het Corona-virus ons huis binnen. Mijn vrouw Maartje ontwikkelde milde klachten en liet zich testen, eigenlijk om zeker te zijn dat ze het níet had. Tot onze verbazing ontving ze een positieve testuitslag. Een paar dagen later liet ook ik me testen en ook ik was positief.
Waar Maartje na een week en niet al te veel klachten gelukkig weer helemaal opgeknapt was, verliep mijn ziekteproces helaas geheel anders.
En ondanks de diepe dalen heeft de Corona-besmetting me ook iets moois gebracht.
In de eerste twee weken ging ik van energie- en futloos voor me uitstaren via smaak en reuk verlies en geen eetlust naar hoge koorts en heftige hoofdpijnen. Net toen de koorts gezakt en onder controle was werd ik geconfronteerd met de kwetsbaarheid van het leven. Op een avond voelde het alsof de zuurstoftoevoer langzaam werd dichtgedraaid. En dat is niet alleen fysiek, maar ook mentaal een heel benauwende ervaring. Alsof ik als een vis op het droge naar adem aan het happen was. Met de ambulance ging ik naar de Eerste Hulp waar op zeer efficiënte wijze allerlei tests werden afgenomen. Ik bleek ontstekingen in mijn longen te hebben als gevolg van het Corona-virus. Dat verklaarde mijn kortademigheid en energieloosheid.
Deze nieuwe informatie bleek het kantelpunt te zijn in dit hele proces. Het hebben van een heldere diagnose gaf me, gek genoeg, een mentale opkikker. Ik werd me ervan bewust hoe belangrijk het hebben van perspectief is. Het gaf me de aanzet en houvast om te werken aan herstel. En in het herstelproces bleek het grootste geschenk te liggen.
Mijn bewustzijn van de waardering en dankbaarbaarheid voor het alledaagse, voor de zogenaamde ‘kleine dingen’ in het leven kwam op een nog dieper niveau te liggen. Eenvoudigweg kunnen ademen en de zuurstof door mijn lijf voelen gaan voelt heerlijk en energiegevend aan, elke ademteug weer. Het onderscheid kunnen proeven tussen chocola en een appel, hoe geweldig is dat? In staat zijn om een blokje om te kunnen wandelen en de zon en de wind op mijn huid te voelen, fantástisch! Weer zin hebben om te eten en kunnen genieten van eten, wat een onvoorstelbaar plezier! Met energie en aandacht in verbinding kunnen zijn met mijn dierbaren, zó fijn!
Het is al vaker gezegd en ik herhaal het hier graag, die ‘kleine’ dingen van het leven zijn in mijn beleving eigenlijk de echt ‘grote’ dingen. Kunnen ademen, de zon en wind kunnen voelen, smaakvol kunnen eten, met kracht en energie mijn lichaam in beweging kunnen zetten, echt contact voelen met de mensen om me heen, ik ben er zó dankbaar voor. Veel meer heb ik in feite niet nodig.
Waar ben jij dankbaar voor? Wat maakt jouw leven de moeite waard, elke dag opnieuw? Hoe beleef jij die zogenaamd ‘kleine’ dingen? Neem deze vragen eens met je mee de week in en merk op wat het je brengt.
