Blog

Concreet betekende dit voor ons dat we Thijs de volgende dag niet naar huis konden halen. Vrijwel onmiddellijk werden we teruggeworpen naar ons gevoel tijdens de lockdown van dit voorjaar, een mengeling van frustratie, verdriet en machteloosheid overviel ons. Iemand anders bepaalt dat we ons kind niet kunnen zien en daar is niets aan te doen..

Alles op slot

Het verraste ons zeer dat de beleidsmakers direct in een oude reflex schoten: alles op slot. Een reflex die, zo heeft de praktijk geleerd, niemand veel goed heeft gedaan. Een reflex ook die de dreiging van het coronavirus als enkel een fysieke dreiging ziet. Inmiddels weten we meer, veel meer.

De crisis die is ontstaan is niet alleen een fysieke crisis, het is ook een mentaal-emotionele en zingevingscrisis. Voor de bewoners, de begeleiders én voor ons als ouders.

Niet alleen afstand houden is van belang, ook het elkaar nabij zijn.

Een respons is nodig die recht doet aan een evenwichtige balans tussen het zo goed mogelijk afweren van de fysieke risico’s en het waarborgen van de mentaal-emotionele en zingevingsbehoeften. En dat is een hele uitdaging!

Dit speelt natuurlijk niet alleen op de woning van Thijs, dit gebeurt zeer waarschijnlijk in vele verpleeg- en verzorgingstehuizen. Er spelen op zoveel vlakken zulke diepgaande emoties. Denk eens aan de verzorgenden die in het voorjaar buiten hun schuld, vanwege het gebrek aan testcapaciteit en beschermingsmateriaal, bewoners hebben besmet met Covid-19. Het enorme schuldgevoel dat toen is ontstaan. Denk eens aan de ouders en verwanten, die, net als wij, volstrekt buitengesloten werden en 2 maandenlang geen enkel contact konden hebben met hun dierbaren. Met de eerste tekenen van een mogelijke besmetting komen al die gevoelens in één klap in alle hevigheid terug.

Een nieuwe manier vinden!

Ik pleit er dan ook voor om de komende winterperiode niet in de valkuil van oud gedrag te stappen. Laten we een nieuwe manier vinden die recht doet aan de héle mens (niet alleen het lichamelijke deel). Laten we niet voor elke verhoging, elke loopneus, elk aanhoudend kuchje de boel (nodeloos) op slot gooien en mensen in- en buitensluiten.

Ik pleit ervoor dat ouders niet gezien worden als familie die koste-wat-het-kost buiten de deur gehouden moet worden, maar, net als alle ‘wildvreemde’ invalkrachten, als mede-verzorgenden. Geef hen een rol, maak hen nuttig en laat hen hun verwanten nabij zijn.

Alleen op die manier kunnen we sámen deze crisis op een menswaardige manier doorstaan en tot een goed einde brengen.

Overigens bleek de volgende dag dat de medebewoner niet besmet was en konden we Thijs, iets later dan gewoonlijk, toch nog naar huis halen.

Reflecterend op deze situatie leer ik hier een aantal dingen uit die mogelijk ook relevant voor jou zijn in deze onzekere, en soms ook verontrustende tijden, waarin je mogelijk terecht komt in situaties die je liever niet zou ervaren:

• Het is helemaal oké om te voelen wat er is (in ons geval frustratie, verdriet en machteloosheid). Niet negeren of onderdrukken, maar aanvaarden wat is, is het startpunt van constructieve actie
• Direct reageren vanuit je eerste reactie is waarschijnlijk niet het meest effectief
• Even afstand nemen en dan je respons kiezen hoe je met de situatie om wil gaan is vaak veel effectiever. Zo ook nu; op basis van een mail die ik de volgende dag naar de manager van de woning heb gestuurd, ben ik nu uitgenodigd om mee te denken over hoe het beleid er de komende tijd het beste er uit zou kunnen zien.

En Thijs? Thijs neemt alle situaties precies zoals ze zijn en doet zijn ding. Als volleerd meester is hij volledig in het nu en ervaart daarin geen enkel probleem. Hij is en blijft zo’n mooi inspirerend voorbeeld!