We zitten inmiddels in week 11 van de zogenaamde ‘intelligente lockdown’. Eén van de mooiste dingen die het me (Sander), tot nu, heeft gebracht, is het besef wat echt belangrijk voor me is. Door wekenlang uitsluitend vanuit huis te leven en te werken blijkt dat ik eigenlijk niet zoveel nodig heben dat een ‘eenvoudig’ leven heel fijn kan zijn. Misschien herken je dit wel.
Een terrasje pakken of uiteten gaan, is fijn om te doen, maar ik kan het ook gewoon missen. Het bijwonen van een concert is uiteraard heel leuk, maar zeker geen noodzaak. Het blijkt zelfs dat ik niet per sé op vakantie hoef, terwijl ik altijd dacht dat ik niet zonder zou kunnen.
Ik merk dat ik me buiten op straat niet helemaal vrij meer voel; continu ben ik bezig met of ik wel voldoende afstand houd tot iemand anders (of anderen tot mij). Samen gezellig winkelen zit er even niet in nu slechts één persoon per gezin een winkel binnen kan. Thuis daarentegen is er rust en ontspanning. Ik kijk er nu zelfs naar uit om de zomer in mijn achtertuin door te brengen. Wie had dat gedacht?
Focus op wat echt belangrijk is
Ik leen hier graag de slogan van één van mijn vorige werkgevers, Interpolis: ‘Focus op wat echt belangrijk is’. Deze zin heeft een diepere betekenis voor me gekregen. Wat is nu echt, écht van belang?
Als ik die vraag probeer te beantwoorden dan komen de volgende drie dingen naar boven: het hebben van een gevoel van veiligheid en geborgenheid, het ervaren van contact en verbinding en op een zinvolle manier van betekenis zijn voor een ander. Geborgenheid in de zin van een fijn huis om in te wonen en me daarin veilig en vertrouwd voelen. Contact en verbinding in nabijheid te ervaren van dierbaren, zoalsmijn vrouw, kinderen, familie en vrienden. En zinvol van betekenis zijn in de zin van samen met anderen iets creëren en mensen helpen doorbraken te realiseren op gebieden waarin ze zichzelf tegenhouden.
Door dit op deze manier te benoemen realiseer ik me twee dingen. Ten eerste, de onmetelijke dankbaarheid die ik ervaar dat ik me daadwerkelijk geborgen en veilig voel, in verbinding ben met voor mij belangrijke anderen en dat ik van betekenis mag zijn voor anderen. Dat is een groot goed.
En als daar iets uit wegvalt, dan voelt dat direct heel zwaar. Sinds half maart mochten we geen fysiek contact meer hebben met onze zoon Thijs, die in een zorginstelling woont. En communiceren met een kind met een zeer ernstige verstandelijke beperking gaat juist via fysiek contact en elkaar in nabijheid in de ogen kijken. Sinds 16 mei is de regeling gelukkig versoepeld en mag mijn vrouw 1 uur per week weer echt in contact zijn met hem. En vanaf 25 mei is de maatregel verder versoepeld naar 2 mensen, dus kan ook ik hem eindelijk weer eens knuffelen!
Ten tweede besef ik dat ik het eigenlijk wel heerlijk vind dat mijn leven een stuk eenvoudiger is geworden de afgelopen weken! Hoe is dat voor jou? Ervaar je iets soortgelijks of is je perspectief en ervaring juist totaal anders?
Wat heb je nu echt nodig?
Ik nodig je uit om deze week voor jezelf eens na te gaan: wat heb ik nu echt nodig? Wat vind ik nu écht van belang? En wat is feitelijk maar bijzaak?
Misschien word je je bewust van allerlei verhalen die je jezelf hebt verteld en die je voor waar hebt gehouden. Misschien is het tijd om los te komen van bepaalde, al dan niet bedachte, gehechtheden. Hoe eenvoudig mag je leven van jezelf zijn?
Als je deze week je focus legt op wat écht belangrijk is, wat zie je dan?
