Blog

Kwetsbaar opstellen en hulp vragen

Sinds begin dit jaar heb ik een lang gekoesterde wens in vervulling laten gaan; ik ben een boek gaan schrijven, getiteld ‘In 10 stappen intuïtief coachen’. En een boek schrijf je niet alleen. Ik ben zódankbaar voor alle hulp die ik heb gekregen bij het schrijven ervan. Mijn meelezers Mathilde Lub, PeterPlusquin en JoBoniszewski hebben me voorzien van ongelooflijk nuttige feedback en tips en suggesties ter verbetering. Alan Seale was zo genereus om het voorwoord voor zijn rekening te nemen. En toen ik Ans Tros vroeg om, als directeur van de SchoolvoorCoaching en zelf auteur van 2 coach-boeken, de omslagreferentie te schrijven stuurde ze me die niet alleen binnen een week op, ze was ook nog minutieus door de hele tekst gegaan en kwam met vele schrijf-technische verbetervoorstellen. 

Me kwetsbaar opstellen en hulp vragen, het gaat dus al stukken beter, maar toch mag ik er nog beter in worden.Ik was in gesprek met mijn collega Jo. Ik vertelde haar over de laatste loodjes rondom het afronden van mijn boek. In de zogenaamde randhoofdstukken van het boek wordt ook iets geschreven over de achtergrond van de auteur (ik moet nog steeds wennen aan het gebruik van dit woord in relatie tot mezelf). Daarbij worden ook referenties opgenomen. Ik was op zoek gegaan en kwam uit bij een paar referenties van járen terug. Het bleek dat ik recent niet aan mijn coachees gevraagd had om een referentie te schrijven. 

Ik sprak Jo hierover en zij zei direct: ‘maakt niet uit, neem gewoon nu contact op met een aantal coacheesdie je nu hebt of deelnemers uit onze opleidingen en vraag hen te vertellen hoe zij jou als coach hebben ervaren.’ Geweldig idee, natuurlijk. Maar vrijwel direct voelde ik enige terughoudendheid. ‘Kan ik hen dat wel vragen?’ ‘Zouden ze dat wel willen doen?’ ‘Overval ik daar mensen niet mee, het moet al binnen twee dagen af?’ 

'Ja' en 'nee' zijn als antwoord allebei even oké

Waar ik vroeger misschien wel enige dagen (of langer!) met deze en andere gedachten zou hebben rondgelopen, duurde het nu, mede ingegeven door de deadline, gelukkig slechts één uur.Ik hield mezelf voor de vraag te stellen vanuit de houding ‘elk antwoord is helemaal oké, ‘ja’ en ‘nee’ zijn als antwoord allebei even oké’.Daarmee schiep ik ruimte voor mezelf om de vraag te kunnen stellen én ruimte voor de ander om helemaal vrij te zijn in het beantwoorden ervan. 

Toch nog enigszins beschroomd opende ik Whatsapp en benaderde 4 personen. Zonder uitzondering reageerden ze direct én heel enthousiast! Ze waren blij dat ze iets voor me konden doen, een enkeling kende wel enige twijfel of ze het wel op papier zou kunnen krijgen (en kwam vervolgens met een waanzinnig mooi geschreven stuk tekst). Wat een gaaf gevoel dat ze dat voor me wilden doen. In de twee dagen daarop druppelden de referenties één voor één binnen. De ene nóg mooier dan de andere. Een groot gevoel van dankbaarheid overspoelde me. Zij blij, ik blij!

Herken je dat, dat je echt blij wordt van het helpen van een ander? En andersom, dat je echt blij kunt zijn door de hulp van een ander? Het enig wat nodig is, is de ander in staat stellen jou te helpen in plaats van alles zelf (denken te moeten) doen. 

Hoe ga jij om met hulp vragen?Is dat zo vanzelfsprekend dat het helemaal geen thema is of zijn er toch gebieden in je werk of privé waar je de neiging hebt ‘op alleen te gaan’, misschien omdat je denkt dat je dat moet kunnen? Of misschien niet durft om hulp te vragen? Of dat je denkt dat je daarmee een ander in een lastige positie brengt?

Als het een thema is dat je aanspreekt, let dan komende week eens op hoe jij omgaat met het vragen om hulp. Waar zou je eerder aan de bel kunnen trekken en hoe of waar houd jij jezelf mogelijk nog in of tegen? Wat is er bij jou voor nodig om je te laten helpen?

Ik wens je daarbij veel inzicht én plezier!