Het ondenkbare is realiteit geworden. Een paar voorbeelden. Vier weken geleden bezocht ik nog een wedstrijd in het betaald voetbal. Volstrekt ondenkbaar nu. Ik heb al ruim een maand geen brandstof getankt. Mijn dochter heeft als eindexamenleerling, zonder het op dat moment te beseffen, al op 6 maart haar laatste schooldag gehad. Allemaal voorbeelden die tot voor kort geheel ondenkbaar waren. En wellicht, zo kan ik me voorstellen, heb jij ook nog vele andere voorbeelden.
Een bijzonder ongewone tijd. Niets lijkt meer zeker. Elke dag worden we wakker in een nieuwe realiteit. Er is al veel over gezegd en geschreven. Eén element blijft, in mijn ogen, onderbelicht. En dat is onze houding. Hoe verhouden we ons tot deze onvoorspelbare situatie? Verzet je er tegen, wil je dat het anders is? Wil je de scholen weer open, de terrassen weer vol en weer ‘gewoon’ naar je werk kunnen? Of ben je in staat om er in mee te bewegen? Te accepteren dat het ondenkbare zojuist je nieuwe werkelijkheid vorm geeft? De kansen en mogelijkheden te zien en alles ‘gewoon’ te laten gebeuren, zoals het is?
Mijn agenda wordt leger en leger. Wellicht herken je dat.Bijeenkomsten en afspraken worden geannuleerd of 3 maanden verzet.Op het eerste gezicht niet iets waar ik op gehoopt had. Maar ik realiseer me dat ik een keuze heb hoe ik daar mee omga, waar ik mijn aandacht op richt. En dat die keuze mijn houding bepaalt. En dat die houding weer leidt tot hoe ik de situatie ervaar.
Welke vraag stel jij centraal? Stel je jezelf de vraag: waarom overkomt mij dit? Hoe krijg ik alles weer zo snel mogelijk terug naar normaal? Of richt je je focus op een heel andere vraag?
Verzet je je of beweeg je mee?
Mijn allereerste reactie op ongewenste of veranderende situaties is vaak die van verzet. Zo werd de afgelopen twee weken de planning van de schoolexamens van mijn dochter herhaaldelijk omgegooid, mede door de veranderende richtlijnen van de overheid. Daarbij was er niet echt sprake van heldere communicatie. Ik begreep de redenen van de verandering niet. Ik merkte dat ik in verzet kwam: ‘hoe kunnen ze dit de leerlingen aandoen? De planning was nog hun enige houvast in deze onzekere tijden. Waarom een inhaaltoets verzetten naar een datum 6 weken verderop, een toets waar ze al voor geleerd hebben?’ En zo had ik nog meer vragen. Om mee te kunnen bewegen met een nieuwe realiteit, is het voor me nodig om te begrijpen wat de verandering inhoudt en waarom die plaatsvindt. Om daarna tijd te nemen om te doorvoelen wat de verandering met me doet. Dat gevoel te herkennen en te erkennen. Op die manier creëer ik de ruimte voor mezelf om afstand te kunnen nemen en de belangrijkste vraag te stellen aan mezelf:
Wie word ik gevraagd te zijn of te worden?
Het antwoord op die vraag in de situatie van mijn dochter is voor mij tweeledig. Ten eerste word ik gevraagd standvastig, autonoom én uitgesproken te zijn. In termen van bijbehorende actie word ik gevraagd om stelling te nemen en op te komen voor de belangen van mijn dochter, me uit te spreken waar ik anders mezelf mogelijk stil zou houden. Ten tweede word ik gevraagd een voorbeeld te zijn voor mijn dochter in hoe je flexibel kunt meebewegen met iets waar je het niet mee eens bent. Kortom, best een uitdaging!
Neem nu eens even 5 minuten en doe de volgende oefening:
- Adem eens rustig in
- Kijk eens eerlijk naar jezelf: waar verzet je je op dit moment tegen in je (alledaagse) leven?
- Welk gevoel overheerst voor jou daarbij?
- Herken en erken dit gevoel. Laat het er gewoon zijn.
- Adem nogmaals diep en rustig in
- Neem wat afstand tot de situatie
- Vanuit dit ruimere perspectief: als je zou meebewegen met wat er gebeurt of aan het ontvouwen is: wie word je daarin gevraagd te worden?
- En wat betekent dat voor je eerste stap?
Ik wens je daarbij veel plezier!
